In de korte periode dat ik John nu ken heeft hij mij veel verteld over zijn werk als makelaar. Ik ben een echte kenner geworden van de plaatselijke woningmarkt hier in Breda. Zijn verhalen over ontmoetingen, escapades en sexuele uitspattingen zijn overweldigend. Na enige tijd begon ik zelfs te twijfelen of dit alles wel echt gebeurd is. Op zijn minst lijkt het aangedikt om een mooi verhaal te kunnen vertellen.
Echter de wijze waarop John mij alles vertelt is erg grafisch. De details over standjes en de afwerking van de bijpassende woning maken het erg geloofwaardig. Ik geef hem het voordeel van de twijfel. Het wordt een mooi boek met anekdotes.
Als ik alles zou bundelen wordt het een boek dat geheel anders is dan ik wil schrijven. Zo gaat het meestal bij mij. Bijna vergeet ik dat mijn boek een ode zou moeten worden aan Alexia. Moet ik nu vast blijven houden aan het liefdesverhaal? Mijn drang om meer te horen van John is sterker dan mijn muze. Kan dat? Getergd heb ik moeite om nog verder te schrijven. Ik krijg het gevoel dat ik Alexia bedrieg, dat ik vreemd ga. Het is verwarrend.
Vorige week heb ik tegen John gezegd dat zijn verhalen bijna te mooi zijn om waar te zijn. Op een subtielere manier kon ik het niet brengen.
“Zoiets verzin je toch niet Axel?” Ja dat moet je natuurlijk niet aan een schrijver vragen en wijselijk geef ik maar geen antwoord.
Zijn ietwat verontwaardigend ogende reactie stelt mij gelijk al gerust en ik heb spijt van mijn opmerking. Of John kan goed toneelspelen, hij is uiteindelijk makelaar. Dat zijn geboren woordkunstenaars die jou alles kunnen verkopen. Ze zijn nog erger dan autoverkopers.
John stelt voor dat ik eens een dagje met hem meeloop. Hij zal mij dan laten zien hoe makkelijk het verleiden gaat. Hoe je met een stalen gezicht weg kan komen met dubbelzinnige opmerkingen en waar dat dan toe kan leiden.
Ik hoop niet dat hij bedoelt dat we samen een onschuldige huiseigenaresse gaan neuken na haar verteld te hebben, al kijkend naar een krimpscheur, dat hij een spleetje ziet. Ja, John heeft een heel regiment aan zinnen klaar liggen:
“ Zo’n extra grote keukentafel is altijd wel makkelijk. “
“ U heeft een mooie afzuiginstallatie. “
“ Per ongeluk “ de ouderslaapkamer “hobbykamer” noemen.
Dat de tuin zoveel privacy biedt “ dat niemand je ziet liggen. “
“ Het huis is goed geïsoleerd zie ik, de buren kunnen je niet horen? “
“ Het bad is ruim genoeg voor twee personen zie ik. “
“ U heeft een mooi uitzicht. “
“ Zullen we boven beginnen? “
“ Alles ziet er goed uit mevrouw. “
“ De woonkamer heeft een vrij uitzicht. Niemand kan bij u binnenkijken. “
John heeft zoveel verteld dat na het lezen van zijn relaas geen enkele makelaar nog onverdacht bij je binnen kan komen. Een waarschuwing voor menig huismoeder. Een lust voor de vele nymphomanen die er volgens John in Nederland rondlopen.
Volgens hem is elke vrouw wel te verleiden. Ze zijn allemaal gevoelig voor een lief woordje, een toespeling of compliment.
Ik zie zijn aanbod wel zitten en krijg zin om met hem mee te gaan.
“ Ik doe het. “
“Echt? “
Als een kind zo blij zie ik de glinstering in zijn ogen en ik weet niet of ik hier nu blij van moet worden. Mij bekruipt de angst dat John zijn beste beentje voor wilt zetten en dat is gezien zijn bij mij opgebouwde reputatie een onheilspellend voorteken.
Inmiddels is het al laat op de avond en Denovo gaat sluiten. We nemen afscheid en John zegt mij te laten weten wanneer er een geschikte dag is om samen af te spreken zodat ik “ zijn wereld “ van dichtbij mag meemaken. Dit is trouwens goeie research en wellicht krijg ik een beter beeld van de makelaardij. Tot nu toe heb ik alleen maar verhalen gehoord over beffen, een volgespoten trouwjurk en nog meer smeuïge details.
Eenmaal thuis gekomen zie ik een binnengekomen sms.
“ Aanstaande vrijdag, 9:00 uur bij mij op kantoor. Okay? “
Dat is wel erg snel maar zonder aarzeling stuur ik een bericht terug:
“ Okay, afspraak. “
Geen opmerkingen:
Een reactie posten